Gen. bryg. Jan Podhorski ps. "Zygzak", "Marciniak", ur. 21 czerwca 1921 w Budzyniu - leśnik z wykształcenia, wiele lat związany ze spółdzielczością pracy, rzecznik patentowy. Od 1926 mieszkał w Rakoniewicach, tam też ukończył szkołę podstawową. Jest absolwentem gimnazjum w Wolsztynie. 24 sierpnia 1939 roku, jako uczeń wolsztyńskiego liceum wstępił na ochotnika do Batalionu Obrony Narodowej "Opalenica" i w ramach tej formacji bierze udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. Ucieka z transportu jeńców do stalagu i wraca do Rakoniewic. Tutaj zostaje aresztowany przez gestapo i ponownie udaje mu się uciec, dociera do Koźmina Wielkopolskiego. Od stycznia 1940 r. działa w konspiracyjnej drużynie ZHP, w sekcji wydawniczej i sabotażowej. Zagrożony aresztowaniem, ucieka w kwietniu 1942 roku do Generalnego Gubernatorstwa i wstępuje do Związku Jaszczurczego, który wszedł w skład Narodowych Sił Zbrojnych. Równolegle działa w Armii Krajowej, najdłużej w obwodzie Grójec (kryptonim "Głuszec"). Kończy szkołę podopicerską Armii Krajowej. Zgłasza się do dywersji NSZ w Borach Tucholskich, gdzie wymagane jest ukończenie szkoły podchorążych dywersji. Powraca do Warszawy i końcowy egzamin składa już w czasie Powstania Warszawskiego. Walczy jako d-ca drużyny i plutonu szturmowego, kolejno w Pułku NSZ im. Wł. Sikorskiego "Sikora", a następnie jako z-ca d-cy plutonu szturmowego w 2. kompanii Batalionu AK "Miłosz" śródmiejskiej Grupy "Radwan". 23 sierpnia jako dowódca jednej z grup szturmowych wziął udział w zdobyciu Komendy Policji i Kościoła Świętego Krzyża, a z początkiem września szukał możliwości przebicia się wraz z oddziałem poza Warszawę, kierując się na południe. Powstanie kończy w randze podporucznika. Był żołnierzem batalionu osłonowo-ewakuacyjnego kompanii "A" aż do 9 października 1944 roku. Przebywał w niemieckiej niewoli w Stalagu IV B w Muehlbergu nad Łabą, który został przejęty przez Sowietów 23 kwietnia 1945 roku. Po przyjeździe do Poznania początkowo rozpoczął studia medyczne, ale szybko przeniósł się na leśnictwo, które dane mu było ukończyć jako absolwent Wydziału Leśnego Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu dopiero w 1959 roku. Jako student współorganizował działalność konspiracyjną Młodzieży Wszechpolskiej, w której zajmował się sprawami wojskowymi. Po rozbiciu grupy przez Urząd Bezpieczeństwa, po 6 miesięcznym pobycie w areszcie, został skazany na 7 lat pozbawienia wolności, a po uwzględnieniu amnestii na 3 lata, które spędził w więzieniu we Wronkach (do grudnia 1949 roku). W roku 1951 wstępuje w związek małżeński z Wandą, z którą dochował się 4 córek. Pracował w spółdzielczości, m.in. jako specjalista kosztów i cen, był także rzecznikiem patentowym. Wieloletni działacz Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych. Od 1994 roku członek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Wielkopolska Środowisko "Syrena". Jest autorem dwóch książek wspomnieniowych "Wspomnień żołnierza wyklętego" z 2012 roku oraz "Pułk Narodowych Sił Zbrojnych im. Gen. Władysława Sikorskiego w Powstaniu Warszawskim" z 2015 roku. Posiadacz licznych odznaczeń wojskowych i cywilnych, w tym odznaczeń nadanych przez Prezydenta RP na Uchodźstwie. Do stopnia generała brygady Wojska Polskiego awansowany w listopadzie 2016 roku przez prezydenta RP Andrzeja Dudę, na wniosek ministra Antoniego Macierewicza.