Dla przypomnienia, pan Stanisław Tomaszkiewicz miał nie tylko złą passę w prowadzonej i zakończonej wcześniej przed sądem koleżeńskim ZOR RP sprawie (patrz tutaj ), ale również w sprawach przed sądami powszechnymi (patrz tutaj , tutaj i tutaj ). 23 stycznia 2020 roku pan Tomaszkiewicz złożył w sądzie przeciwko płk. Jacentemu Góralowi prywatny akt oskarżenia oskarżając po raz kolejny prezesa naszego stowarzyszenia o przestępstwo z art. 212 § 1 kodeksu karnego, tym razem polegające jego zdaniem na użyciu zwrotu, cytat: "Stanisław Tomaszkiewicz to były tajny współpracownik SB o pseudonimie Andrzej", co miało skutkować poniżeniem Stanisława Tomaszkiewicza, cytat: "w opinii Dyrektora Zespołu Szkół Geodezyjno-Drogowych im. Rudolfa Modrzejewskiego oraz Prezydenta Miasta Konina, i narażenia go na utratę ich zaufania, potrzebnego do wykonywania jego działalności oświatowej i społecznej". Jak widać także w prezentowanej wyżej relacji z ogłoszenia wyroku przez sąd rejonowy, Sąd uniewinniając oskarżonego w kontynuowanej decyzją wdowy po śmierci oskarżyciela sprawie orzekł m.in., cytat: "trudno uznać, że sformułowanie zawarte w załączniku było nieprawdziwe, ponieważ jest cytatem z kwerendy dokumentów znajdujących się w Instytucie Pamięci Narodowej". Warto także przypomnieć opinii publicznej, że pan Stanisław Tomaszkiewicz 21 lutego 1983 roku jako ówczesny I sekretarz KM PZPR na potrzeby Komitetu Centralnego PZPR podpisał prezentowane obok oświadczenie zawierające jego dodatkową odręczną adnotację: "W aparacie partyjnym pracuję od 1967 r.", co można by rzec było wówczas przez autora tych słów uważane za powód do szczególnej dumy i nobilitacji. W odniesieniu do działalności społecznej prowadzonej przez stowarzyszenie pana Stanisława Tomaszkiewicza, w naszej ocenie chluby nie przynosi tym razem również pełnomocnikowi oskarżyciela prezentowana poniżej ilustracja, gdzie pan mecenas stoi pierwszy z lewej tuż obok Prymasa Polski, na której nazwisko Marszałka napisano z karygodnym błędem. Po prostu wstyd, że Panowie w ten sposób publicznie zaprezentowali pośrednio swój stosunek do osoby Marszałka Józefa Piłsudskiego, patronującemu stowarzyszeniu, w którego przedsięwzięciach byliście co najmniej aktywnymi uczestnikami. Co więcej autor tej ilustracji Piotr Paisert opatrzył swoją pracę komentarzem: "Brawo tak buduje się wizerunek Związku". Ponadto jako stowarzyszenie ubolewamy, że pełnomocnikowi oskarżyciela, którego notabene bardzo bliski krewny miał ścisły związek z awansem decyzją ministra Klicha do stopnia pułkownika WP dokonanym przed kilkunastu laty wobec, jak widać z prezentowanych chociażby tutaj dokumentów, tak zasłużonego dla PZPR szczególnie w okresie stanu wojennego pana Stanisława Tomaszkiewicza, a osobę tego ostatniego i jego dotychczasowe w naszej ocenie "zasługi" w prowadzonej działalności społecznej opisaliśmy tutaj , jest trudno a wręcz niemożliwym, podobnie jak i rodzinie oskarżyciela zauważyć tak liczne rozbieżności między zapewne znanym im wszystkim autorskim biogramem swojego mandanta, na który zresztą on sam powoływał się w swoim ostatnim za życia sporządzonym prywatnym akcie oskarżenia, a udokumentowanymi informacjami przedłożonymi m.in. przez oskarżonego w aktach sprawy. Co więcej, w toku postępowania przed dwiema instancjami sądów powszechnych, zarówno pan Stanisław Tomaszkiewicz, a po jego śmierci wdowa i sam pełnomocnik oskarżyciela nie odnieśli się w jakikolwiek sposób do wyników kwerendy zasobów archiwalnych IPN dotyczących osoby pana Stanisława Tomaszkiewicza, prezentowanych także tutaj . Dla nas oczywistym jest, że jeśli pan Stanisław Tomaszkiewicz był niezadowolony z faktów jakie wykazała kwerenda zasobów archiwalnych IPN dotyczących jego osoby, mógł zgodnie z treścią zawartego w decyzji pouczenia w ciągu 14 dni od jej otrzymania wystąpić do prezesa IPN o ponowne rozpatrzenie sprawy. Z sobie znanych powodów jednak tego nie uczynił, natomiast płk. Jacentego Górala, który w prowadzonej w imieniu naszego stowarzyszenia korespondencji przedstawił znane mu wyniki tej kwerendy ciąga, jak widać także po swojej śmierci po sądach tytułem w ocenie oskarżyciela popełnienia przestępstwa z art. 212 § 1 kodeksu karnego, tj. pomówienia.